3 Kapı Vardı

     
        Ben yardım etmeliydim, sessiz çığlıklarım yeri göğü inletmeye yetecek kadar yardım dilerken. Yine mi kelin merhemi yoktu, süremedi başına. Yine de isyan etmedim asla lakin azalıyor sanki umut, neşe, bağlılık; başarabileceğime artarken inancım. Bir avuç hayal kırıklığı öldürmez, süründürür. Bu çıkmaz yol beni nereye götürür? Ben gitmek istiyor muydum? Kendimize ördüğümüz duvarlar, arkasında kaldığımız parmaklıklar, sınırsızlık ve özgürlük kadar beynimizde başlıyor halbuki. Tüm savaş sadece bizimle beynimiz arasında.
        Herşeyin insanlar için olduğuna olan inancım, sen nerdesin peki? Yerinde yeller esiyor. Her gün 'aynı şeyi' düşünmek beynimi kemiriyor. Benim gücüm tükeniyor. Ondan sonra mı ne olacak; siz sağ ben selamet...

        Ama şimdi en çok ihtiyacım olan şeyden kendim kaçıyorum bu sefer. Yine kendimden önce karşımdakini düşündüğüm için. Kaçan kovalanır taktiği değil bu, kendimi kimseye anlatamamak sadece. Sevmiyorum kuru kalabalığı, olacaksa baba gibi yalnızlık olsun, benim olsun. Pes etmek gibi görünse de en zoru başarmaktır aslında her zaman amacım. Dışardan görünene aldanıp aldanmamak size kalmış. Ben en içten gülüşlerimle aldatmaya hazırım. 

                                                           İstemediğin Gibi Hoşçakalıyorum...